Paulina Nolbert - "Wyścig z życiem"

Tytuł: Wyścig z życiem

Autor: Paulica Nolbert

Wydawnictwo: Warszawska Firma Wydawnicza

Data i miejsce wydania: Warszawa, 2013

Moja ocena: 3/10

Zakładka: Trujące opary

Bądźmy szczerzy, gdybym zobaczyła tę książkę na półce w księgarni nawet bym po nią nie sięgnęła. Okładka jest straszna, to raz. Nie zachęca absolutnie do niczego, to dwa. I wreszcie trzy, bardziej przywodzi mi na myśl biografię niż powieść. Ja jednak przeczytałam opis. Ten z kolei spodobał mi się na tyle, że postanowiłam zapoznać się z tą historią. Nie to, żeby pomysł był jakoś bardzo oryginalny, ale ponieważ moje zainteresowania sięgają tej tematyki, nie trzeba było mnie długo kusić. Okazuje się, że gdybym zobaczyła Wyścig z życiem w księgarni wyszłabym na tym interesie znacznie lepiej. Z pewnością byłabym szczęśliwsza, gdybym nigdy nie przeczytała tej opowiastki.

Znany rajdowiec ulega groźnemu wypadkowi samochodowemu. W konsekwencji zostaje sparaliżowany od pasa w dół. Jego dziewczyna - Samanta - chce otoczyć go opieką, ale ten ją odtrąca. Postanawia więc zdobyć pieniądze na operacje Drake'a poprzez udział w wyścigu. Jej nauczycielem zostaje Mac - rywal Drake'a - i między nimi zaczyna rozwijać się nić porozumienia. Czy wyniknie z tego coś więcej?

Zacznijmy od tego, że ta książka ma około stu pięćdziesięciu stron. Ponieważ fabuła jest niezwykle przewidywalna, pozwolę sobie mówić - pisać - prosto z mostu. W czasie tych stu pięćdziesięciu stron mają zostać pokazane problemy w związku, po czym ten związek ma się rozpaść; kobieta, która nie zna się na wyścigach ma się tego nauczyć, i to świetnie; pomiędzy tą kobietą - która, dla przypomnienia, jest w związku i chce ten związek naprawić - i jej nauczycielem ma się nawiązać romans, mają się w sobie zakochać, ona ma wygrać wyścig - teoretycznie - opłacić operację i żyć długo i szczęśliwie z nowym facetem. Przekaz, jak sądzę, jest dość jasny. Akcja jest za szybka. Właściwie, biegnie do przodu tak, że ma się wrażenie jakby wcale jej nie było. Fabuły również.

Nie powiem, że styl jest tragiczny, bo nie jest. Znośny, w porządku. Byłby. Gdyby nie ten pośpiech. Dajmy na to, kobieta myśli sobie "muszę go odwiedzić", a w następnym zdaniu jest już w innym domu, w konkretnym pokoju i napotyka zaskakującą scenę. Można się pogubić.

Bohaterowie to kolejna porażka. Samanta w zamierzeniu miała być opiekuńczą, buntowniczą i silną kobietą. Nie wyszło. Dla mnie to strachliwa, słaba dziewczynka. Na dodatek rozwydrzona i całkowicie w siebie zapatrzona. No i błagam, nie jest możliwe, żeby ktoś, kto nawet nie potrafi dobrze jeździć, nauczył się tego tak wspaniale, że doświadczony rajdowiec i mechanik, siedzący w tym sporcie od zawsze, uznają, że może pokonać kogoś świetnego! Trochę logiki! Dalej. Związek Samanty i Drake'a. On się nie rozpada, naprawdę. Jego nawet nie było! Nie z takim zachowaniem bohaterów.

Kolejna rzecz - przypomnę, że ta "powieść" jest drastycznie krótka - to mnóstwo błędów. Literówki, interpunkcja, a nawet ortografia (!). Ja, jako czytelnik, kiedy dostanę w swoje ręce książkę konkretnego wydawnictwa, oczekuję, że przeszła ona korektę. A przynajmniej, że błędów ortograficznych w niej nie znajdę.

Najgorsze jednak jest zakończenie. Sto pięćdziesiąt stron, a historia urywa się w takim momencie, że musi ukazać się drugi tom. Nie to, żebym specjalnie go pragnęła, ale tak właśnie przedstawia się sytuacja. Pytam więc, nie można było tego zawrzeć w jednej części? Zwłaszcza, że dla mnie to jest tak naprawdę koniec. Naciąganie potencjalnych klientów? Innej opcji nie widzę.

Podsumowując, nie polecam Wyścigu z życiem. Jest to książka, która zalicza się do tych kiepskich pozycji, a jedyny jej plus to pomysł. Zrujnowany.

Egzemplarz otrzymany od serwisu A-G-W.info oraz Warszawskiej Firmy Wydawniczej. Dziękuję.