Katarzyna Szewioła-Nagel - "Mroki"

Tytuł: Mroki

Autor: Katarzyna Szewioła-Nagel

Wydawnictwo: Gremlinz

Data wydania: Grudzień 2012

Moja ocena: 7/10

Zakładka: Intrygujący posiłek

Strach przed kolejnym dniem czy nocą sprawia, że kryją się jak szczury w swych izbach, błagając o spokojny sen.

Prawdę mówiąc, ciężko mi pisać o tej powieści. Całkowicie mnie zaskoczyła. Była czymś zupełnie innym, niż się spodziewałam. I właściwie nie mogę zdecydować się czy ta odmienność od moich oczekiwań była dobra, czy jednak zła. Wybaczcie więc, jeśli w tej recenzji wydam się nieco... zagubiona. Postaram się wyłożyć wszystkie aspekty, które spowodowały u mnie owy stan.

Leto jako elfi skrytobójca nie ufa ludziom, stara się trzymać od nich z daleka. Jednak kiedy znajduje go Ulfrik, początkowo niechętny, rusza razem z nim do jego domostwa skuszony wizją ciepłej strawy. Niebawem przekonuje się, że mieszkańcy wioski nie zamierzają wyrządzić mu krzywdy i zostaje z nimi dłużej, postanawiając pomóc w kłopotach z wilkami. Okazuje się jednak, że przez przypadek wplątał się w wojnę z dzikimi magami.

No i właściwie problem jest taki, że ten krótki opis mówi wszystko o fabule. Więcej akcji nie ma. I teoretycznie to dużo, a w praktyce niekoniecznie. Niby wciąż coś się dzieje, a jednak wydaje się jakby czas stanął w miejscu. I to jest właśnie jeden z elementów, który wzbudza naprawdę sprzeczne emocje.

W powieści jest też sporo typowych spraw codziennych, swego rodzaju sielanki, z którą mamy do czynienia. To odskocznia od ciągłej akcji, która byłaby bardzo mile widziana, gdyby jednak - nawiązując do poprzedniej uwagi - tej nie było tak mało. Tutaj więc zawiązuje się błędne koło - nie do końca wystarczająca akcja przeplatana dobrą codziennością.

Bohaterowie to zupełnie inna kwestia. Biorąc na celownik Leta, główną postać, muszę przyznać, że był niemałym zaskoczeniem. Elf skrytobójca. Sam ten tytuł rozbudzał moją wyobraźnię i przywodził mi na myśl kogoś wspaniałego. Tyle że... Leto zupełnie nie pasuje do tego schematu. Obrywa najwięcej, najczęściej potrzebuje pomocy i zdecydowanie nie popisuje się swoimi umiejętnościami. Nie w tym tomie przynajmniej. Prym wiedzie raczej Meran, mag z wioski, którą to właśnie mianować można taką wszechpotężną - ale nie do końca - postacią. Leto swoją "prawdziwą" naturę odkrywa dopiero na sam koniec historii, co dla mnie było, nie powiem, sporym rozczarowaniem.

Wbrew pozorom jednak, książkę czyta się dobrze i może się ona podobać. Jeśli pozbyć się wszelkich oczekiwań, jest to dobra, ciekawa lektura, zwłaszcza że styl autorki jest bardzo przystępny. Świat, który stworzyła naprawdę mnie zainteresował i chciałam przekonać się co będzie dalej. Wciąż chcę. Przyznaję też, że mimo innych myśli o elfie przywiązałam się do niego i chcę poczytać więcej o jego losach.

Komu polecam więc Mroki? Nie precyzuję konkretnej grupy odbiorców. Bez wątpienia fani fantastyki znajd tu coś dla siebie, bo właśnie do tego gatunku powieść należy. Przede wszystkim, zalecam jednak wyzbyć się wszelkich oczekiwań przed przystąpieniem do lektury. Wtedy okaże się ona z pewnością znacznie przyjemniejsza. Nie zrażajcie się więc tym, co napisałam, bo są to jedynie przeciwstawienia do moich pomysłów. A, powtórzę, książka naprawdę może się podobać.

Za możliwość zapoznania się z jej dziełem dziękuję autorce i zachęcam do odwiedzenia jej fanpage'a.

Wyzwania: Czytam Fantastykę